Öz-ünden çıkan hasretin
Leylaya olan aşkı , kıskandığını.
Mesafeler değildir,
Özlem duygusuyla kavuran.
Sadece çok ama çok sevmektir.
Tarifi olmayan.
Canın çekilircesine,
Yüreğine hançerler saplanırcasına,
Göz pınarların dolup dolup taşarda,
Sessizce ağlayan yüreğini...
Bir seyirlik sandal misali okyanusa salarcasına...hıçkırıkların hapsine kapılırsın.
Elini uzatsan dokunacaksın da!
Elin varır da...
Güneşten kurumuş bir toprağa dokunmak vardı işte o an.
özlem denilen o duygu var ya
Bir köz gibi suskunca dururken,
Gökten yağan dolular gibi
Tek tek vurur,kalbindeki sevdanın bam teline.
Tenine dokunurcasına
Dudaklarını değdirdiğin ,
göz yaşlarının akıpta ıslattığı kabrin üzerine...
O saniyeleri anlatacak kelimeleri
Hangi şair yazabilmiştir ki!
Ya da hangi
Bilge alim izah etmiştir.
Duyguların anlatımını
Sadece göz bebekleri yazabilmiştir ki
Onları da okuyacak aşk ile
Yanan kalpler bulmak lağzımdı.
Kaç can var olmuştu?
Canını cananına bedelsiz teslim edebilecek!
Zamana yenilmek !!!
En acısı da bu değilmiydi.
Yaşanmışlıklar uçup gitmişti
Yaşanacak hayaller öylece kala kalmıştı
Ya yaşanan o ahit !
Celimsiz bir nefes ,çıkmayan can olup
Kalmıştı.
Sararmış ele dokunan
Elin soğukluğu ile titreyen sadece pişmanlıkların sarhoşluğuyla kalan
Keder den başka bir şey olamazdı.
Son pişmanlık faydasız ilim gibiydi.
Teselli etsende ruhunu,
Aynada ki gözlerine baktığında;
“İnsan sadece kendine yalan söylermiş.
Ve kendine kötülük yapıyormuş da...
Bir kendine haksızlık etmiş.
Şimdi nafile sözlerin tesellisine hitap olmak tı.
Kana biliyorsan kan ey cahil aklım.”
Demek düşerdi,kendi kendine.
Deliler ne akıllıymış be,
Sadece kendilerine konuşuyorlar.
Onlar bilmişti ki,nasihat sadece nefsine gerekliydi.
Bir kendi öğrenmeliydi,
Gerisi anlamasada olurdu.
Hayat tek kişilik bir oyun değil miydi?
Yorulan kimin bedeniydi.
Vesvese ile kahredilen kimin ruhuydu.
Kin ve nefret ile tıka basa aç
Bırakılan kime ait bir can idi...
Deliler anlamıştı ya,
Ondan akıllarını bırakmışlardı.
Bu hayatta akılsız olmak ,en akıllı işti.
Ya da aklı nefse köle etmeden
Ruhuna iman boyasıyla işleye bilmek ti.
Devamı nasipse yarın...