Tüm bu nahoş halin içinde bir mutluluk balonunun ipini tutuyorum ;gözlerime inanamazken uçup gidiyor..o üzüntünün bari tadını bi sürsek de yürek dilimize, dilimizin acıdan yandığı yıllara hürmeten; tatlı mutlaklarımızın değerini bilsek. Ve sevsek..çıkarsızca..bağıra bağıra değil, fısıltıyla ama hep var olarak ..”iyi misin “diyen bir yüreğin içinde kötülük olamayacağına inanarak. Sevgi hissinin ötesinde bir fenalık olasılığını hesaba katmadan ve küçükken olduğu gibi, leblebi tozunu sever gibi sevsek hayatı ve bi üflesek de silip atsak gönlümüze yük ettiğimiz tüm kötü, tüm kirli; fikir ve hisleri ve kişileri..