Hz. İbrahim denilince akla “kararlılık” gelir
“Yuh size ve Allah’tan başka taptıklarınıza da! Hâlâ akıl erdi¬remiyorsunuz.’ (Nemrutçular bunun üzerine) ‘Eğer bir iş yapacaksanız, yakın onu! İlâhlarımıza böylece sahip çıkın’ dediler. (Onu büyük bir ateşe attılar.) Biz de: ‘Ey ateş, İbrahim’e karşı serin ve selâmet üzere ol’ dedik.”(21/Enbiyâ, 67-69) Hz. İbrahim ateşe atılacağını bile bile vazgeçmeyecek kadar kararlı davranmış ve tevhit mücadelesine devam etmiştir.
Hz. İbrahim denilince akla “sabır” gelir
Hz. İbrahim (a.s.) Hâcer ile İsmâil’i Mekke’nin bulunduğu yere bıraktı, Hz. İbrahim (a.s.) dönüp giderken Hacer, “Ey İbrahim, bizi bu ıssız ve kimsesiz vadide bırakıp da nereye gidiyorsun?” dedi. Hacer tekrar, “Ey İbrahim! Bizi burada bırakmanı sana Allah mı, emretti?” diye seslendi. Hz. İbrahim (a.s.), “Evet, Allah emretti.” deyince, Hacer, “Öyleyse Allah bize yeter, bizi o korur.” diyerek Allah’a tevekkül etti. Burada hem Hz. İbrahim, hem de Hz hacer büyk bir teslimiyet ve sabır gerektiren bir imtihanı başarmışlardır.
Hz. İbrahim denilince akla “şükür” gelir
Allah insanlara sayısız nimet vermiştir. Kendi kusursuz bedenlerinden kainattaki eşsiz canlılara kadar, çevrelerini saran tüm güzellikler insanların Rabbimize tüm içtenlikleriyle şükretmeleri için birer vesiledir. “Öyle ki size, kendinizden, ayetlerimizi okuyacak, sizi arındıracak, size Kitap ve hikmeti öğretecek ve bilmediklerinizi bildirecek bir elçi gönderdik. Öyleyse (yalnızca) Beni anın, Ben de sizi anayım; ve (yalnızca) Bana şükredin ve (sakın) nankörlük etmeyin. (2/Bakara, 151-153) “Şüphesiz İbrahim, Allah’a itaat eden, hakka yönelen bir önder idi. Allah’a ortak koşanlardan değildi. Onun nimetlerine şükreden bir önderdi. Allah onu seçmiş ve doğru yola iletmişti.” (16/Nahl, 120-121) Hz. İbrahim Allah’a Şükrediciydi.
Hz İbrahim denilince akla “tevekkül” gelir
Hz. İbrahim, ateşe atılma olayı Kur’an-ı Kerîm’de tafsilatlı bir şekilde anlatılmaktadır. (22/ Enbiyâ, 51-70). Ta baştan beri Allah’a tam bir güven içinde bulunan Hz. İbrahim en son anda, ateşe fırlatılırken de, güven ile “hasbünallahu ve ni’mel vekîl” (Allah bana yeter, ne güzel vekildir O!) (Buhârî, Tefsîrû sûre 3, 13) teslimiyeti içinde sadece Allah’tan yardım beklediğini dile getiriyordu… Sonuç ise, gerçek tevekkülün akıllara hayret veren mutlu sonu idi; Kızgın ateşin serinlik veren bir ortama dönüşmesi... Çünkü Allah her şeye kâdirdir. Mesele O’na güvenmektedir. “Kim Allah’a güvenirse O, ona yeter.” (65/Talak, 1-3
Hz. İbrahim denilince akla “teblih” gelir
“Kitab’da İbrahim’i de an. Muhakkak ki o, dosdoğru bir peygamberdi.” (19/Meryem, 41) Hz. İbrâhim, peygamber olarak göreve başladığında başta babasına hak dini tebliğ etmiş, babası onu huzurundan kovmuştur. (19/Meryem, 42-46). Hz. İbrâhim daha sonra kavmini de dine dâvet etmiş, fakat olumlu sonuç alamamıştır. (6/En’âm, 80-81;21/Enbiyâ, 51-73; 26/Şuarâ, 70-89;29/Ankebût, 16-27). Hz. İbrahim iman etmeyen ve hatta kendisine düşmanlıkla yaklaşan bir kavmin içinde dinî tebliğ ederken güzel bir uslup kullanmıştır. Hz. İbrahim’in tebliğinde en dikkat çeken hususlardan biri de samimiyeti ve açık sözlülüğüdür. Yüce Allah’ın varlığını anlatırken karşısındaki kişilerin vicdanlarına yönelik, etkili sözler söylemiştir. Onları açıkça uyarmış, sadece Allah’tan korkmaya davet etmiştir. “Allah ile beraber başka bir ilaha yalvarıp-yakarma, sonra azaba uğratılanlardan olursun. (Öncelikle) En yakın hısımlarını (aşiretini) uyar.” (42/Şuarâ, 213-214)