Ya veli
Olmak lağzım dı.
Gerisi tükenen bir ömre ihanetti.
‘Nafile o kendirleri ağırıp taramaklar
Acep ağırmadı mı
O eller
O ayaklar...”
(Karadeniz yöresinde yaşamış
bir şehit eşi olan Gül nineye ait dörtlüktür)
Hayatı bir dörtlükte anlatmış
Mekan cennet Gül nine.
Yüzünde yılların çilesini anlatan çizgilerin
Bıraktığı ,aklı selim bir ninenin
(Sayı kurup) ağıt yakışına dalıp
Giderken ...
Belki de zamanın bize ne kadar düşman olduğunu anlamak için bir fırsattı.
Mamafih ruhlarımız,nefislerimizin kölesi olmuşken.
Nafile ...toprağın bağrına bıraktığın cana bakarken bile ,ders alamaz ,insan denilen nankör varlık.
Kedi nankör dür ,denilir ya.
İnsan kadar olması mümkün olamaz dı.
Zikri sadece yaradana idi.
Onu anlamayan ise,
Nefis mağduru ruhunu teslim etmiş
Köle insan dı.
Ahit ömrüm kaçma elimden
Zor geldim
Çıplak bedenimle,
Dünya çok büyüktü ya
Ben sığamadım içine...
Mal ,
Mülk,
İle yalan dolanı ek yaptım kendime
Bir de baktım
Tek dost azraile
“Geleceğim demiştim ya ,işte vakit geldim”dediğinde,
Gitmem diyen olmuyordu
Ne padişah
Ne esir
Hepsinin tek sahibi
Tek baki alemin gerçeğine.
Uzat elini ,kalbine
Sev ama yürekten
Bakma dinine
Mezhebine
Karışma kulun Allah ile olan işine.
Sevdanın tek adresi yürekten kalbe
Sevgilerimle .
