Üç harflik bir söz.
Lakin okunduğu anda insanın yüreğine hüzün dalgalarını vurmaktan vazgeçmeyen.
Her insanın mutlaka kalbinde taşıdığı acıları vardır.
Acıyı verenler ise daima en sevilenlerdir.
Düşman acıtmaz ki!
Sadece zarar verir.
Oysa sevilen kişi,nereden ve nasıl vuracağını ustaca bilir.
Tek bir söz ile yakar ki...
Seven kavrulur.
Adaletsiz misin sen,he dünya?
Sana gelen ağlamak ile mi yükümlü?
Güçlü olanlar hep ezmek ile mi var olmuşlar?
En büyük güç neydi ki?
Bir ezan sesi okunur kulağına,duyarsın da,ne olduğunu henüz anlayamazsın. Nefes almanın acısıyla henüz uğraş verirken,oysa ezan hayatının en değerli sesidir. Seni,sevdiğine kavuşturan bir nida dır.
Gözlerini zar zor aralayarak,kokusuyla bulduğun şefkatli göğüse başını koyarsın.
Hayata merhaba demek ne denli zor olduğunu,Annenden ayrılmanın acısı sanarsın.
Dünya ya gelmeyi istemezsin.
Tek kişilik dünyanda mutlusundur.
Ama vakit gelince,artık ayrılık vuku bulur.
Ve ilk acıyı tadarsın.
Ama bu daha nedir ki!
Çünkü daha çekeceklerin vardır.
Son sesleniş...
senin için okunan selayı duymazsın.
Ama bu ses seni sevenlere acı verir.
Belki de,seni kaybetmenin acısıdır.
Senin gidişine, dur diyememenin sancılı gözyaşların ızdırabı dır.
Ayrılıklar...
Yada
Gidilip dönülmeyen yollar...
Son pişmanlıklar ile anlatılan,hüzünlü hikayeler.
Acıların dili olup,akarlar yüreklerden.
Yürümeye başlayan çocuğun korkusudur:ya düşersem!
Sınava hazırlanan öğrencinin sıkıntısıdır:ya başaramazsam!
Annenin korkusudur:ya evladıma bir şey olursa!
Savaşa gidenin hüznüdür:ya geri dönemezsem!
Aşıkların gözlerindeki yaştır:ya beni sevmiyorsa!
Ya terk ederse!
Ya...
Ya...
Ya Allaha kul olamadıysak!
Ya bu dünya yı zevk ve eğlenceden ibaret sandıysak!
Bitmez dediğimiz her şey gibi
Hayatımızda bitince: ya eyvahlar olsun biz aldandık! Dersek
Acılar,hüzünler,ızdıraplar...
Birer imtihan sorularıdır.
Aslında,kaybedilen bir şey yoktur.
Her acı yaktıkça içimizi daha da ısıtır.
Her düşüş,daha da hızlı ayağa kaldırır.
Her ihanet,kalbimize, sevmenin asilliğini vurgular.
Daha da güçlü ve daha da istekli bir aşka yelken açtırır.
Nasırlanmış ayaklar da acı olmaz ki!
Acı artık katmerlenmiştir de,ondan acıtmaz.
Hangi acı daha acıdır?
Ölümü bekleyen bir can mı?
Yoksa o canı kaybedecek canlar mı?
