Demokrasilerde, teorik olarak otoritenin kaynağı halktır. Fakat tepe noktasında ve uygulamalarda, aslında halk yoktur. O, yalnız bir piyondur. Halk, ancak demokrasi vitrinindeki teşhir ürünlerini değiştirebilir ama vitrini değiştiremez.
Demokrasinin esas aktörlerini seçkinler, militarizmin ekonomik yapılanması, medya, bürokratik elitler ve birtakım çıkar grupları oluşturur. Demokratik düzende, hiçbir hükümet, bu aktörleri karşısına alarak iktidar olamaz. Bu sisteme “çoğunluk” denilmesinin bir gerekçesi de budur. Demokratik yönetim şekli de, saltanatçı yönetim şeklinin bir başka versiyonudur. Bunu güç odaklarının saltanatı, sermayenin saltanatı veya meclisin saltanatı diye isimlendirebiliriz.
Demokrasi, bazen azınlığın haklarının resmen gasp edilmesidir. Bir konuda %51’i evet , %49’u hayır dediği zaman %49’un hakları %51’e tabi olacaktır. %51’in küçük sayıdaki temsilcileri bunu şekillendirir. Sonunda halkın iradesi, bir grubun iradesi şeklinde tezahür eder. Bu gruplar da, yukarıda saydığımız seçkinler, sermaye, medya ve birtakım güç odaklarıdır. Teoride herkesin eşit göründüğü yerde, birileri daha eşit olur.
Tüm demokratik yönetimlerde, parlamento üyelerinin dokunulmazlığı vardır. Bu dokunulmazlık, bir parlamenterin, işlediği suçtan dolayı parlamentonun izni olmadan sorgulanması, yargılanması ve tutuklanması gibi bazı cezaî takibat işlemlerinde bulunulamayacağı anlamını taşır.
Yargıya karşı anayasa ile güvence altına alınırlar. Bu bir imtiyazdır. Demokratik haklar doğrultusunda, modern dünyanın verdiği bir hak.
Demokrasilerde siyasî önderlik dinden soyutlanır. Laik düzleme oturur. Din, gerçek fonksiyonunu kaybeder. Sembolik bir hale gelir. Din, halka hükmetmediği gibi aksine, halkın yöneticileri, seçkinler grubu dine hükmeder.
Demokrasilerde, kamu politikalarının tespit ve yürütülmesin de dinî grupların görevi olmadığına inanılır. Bunların, laiklerin görevi olduğunu söylerler. Bunun için de topluma, dinin hayatın her alanını kapsamadığı anlatılır. Laikliğin, dinsizlik olmadığına insanlar iknâ ettirilir. Bütün bu faaliyetleri de organize etmek için demokrasiye ve laikliğe bağlı sözde dinî teşkilatlar kurulur.
Laik devlette din vicdan işidir, kişinin özel hayatının bir parçasıdır ve devlet işlerinden ayrılır.
Din, topluma ve sosyal hayata müdahale etmediği müddetçe, demokrasi için de faydalı bir motiftir. Ülkede, iktidarları belirleyen ve yöneten seçkinler ve güç odakları, dinî oluşumlar gibi kendisine ortaklar (şerikler) istemiyorlardı. Tüm siyasî ve dinî kurumları kendileri yönetmek istiyorlar.
Güç odaklarının, sermaye gruplarının ve meclis saltanatının iktidarlarında “hukukun üstünlüğü” olmaz. Saltanatçıların, seçkinlerin, güç odaklarının ve sermaye sahiplerinin üstünlüğü olur. Çünkü hukuklarını, bu güçler ve gruplar yapar. Onlar da, daima kendi nefsî arzularına ve menfaatlerine göre bunu yaparlar. Buna da, “üstünlerin hukuku” diyoruz.
